Jednym z najbardziej dla mnie niekomfortowych żeczy w PHPe jest brak możliwości przeciążania czy to funkcji czy też metod w kontekście OO.  Jak wiadomo związane jest to z brakiem m.in. ścisłej kontroli typów. No cóż rzeczywistość jest jaka jest i trzeba do niej się dostosować. Najczęściej pojawiającym się zabiegiem w celu implementacji „przeciążania” metod jest użycie magicznych metod. Sposób takiej implementacji można podejrzeć w wpisie „Method Overloading in PHP5” na blogu Caught in a Web. Osobiście nie przepadam za tego rodzaju rozwiązaniami. Tak więc w wolnym czasie zacząłem główkować i kombinować jak to można by był zrobić troszkę inaczej. Z przemyśleń narodził się pomysł aby do „przeciążania”  (pseudo przeciążania) wykorzystać namespace (opis dostępny w manualu PHP oraz na stronie z poradnikami IBMa „Create better namespaces in PHP”). Pomysł bazuje na prostych zasadach:

– wykorzystaniu  bazowej przestrzeni nazw dla metod podstawowych które będą przeciążane, zaimplementowane lub nadpisane w klasach potomnych. Najlepiej wykorzystać abstrakcje,

– wykorzystaniu predefiniowanych przestrzeni nazw  do enkapsulacji przeciążanych klas i ich metod,

– zamknięcie przestrzeni bazowej i predefiniowanej w jednym pliku (daje to swego rodzaju konwencję utrzymania kodu i jego standaryzację w obrębie realizowanego projektu). Ewentualnie można odpowiednio sobie porozbijać klasy na pliki. Opisu tego rozwiązania jednak nie dokonałem i jedynie skupiłem się na podstawowej strukturze – jeden plik.

Przykładową implementację całości rozwiązania bazującego na ww. zasadach przedstawiłem poniżej. Miłego czytania i zapoznawanie się z pomysłem. 

convert('123');
    echo "\n";
    echo 'Konwersja na float ' . $floatConverter->convert('123.12');
}

?>

Oczywiście przedstawiona metoda w żaden sposób nie zastępuje klasycznego przeciążania i wywoływania z obiektu metody w zależności od kontekstu (specyfikacji jej deskryptora). Niemniej stanowi pewne obejście za pomocą którego można zdefiniować jawnie o jaki typ konwersji nam chodzi. Użytkownik (programista) musi sam jawnie w kodzie zadeklarować, w tym przypadku, na jaki typ ma się odbyć konwersja. W pewien sposób poprawia to czytelność kodu i nie musimy dochodzić do tego co gdzie i jak zostało prze-konwertowane dynamicznie przez kompilator/interpreter w przypadku klasycznego przeciążania. Z drugiej strony pociąga to dodatkowy narzut na projektowanie elastycznej i jasnej konwencji przestrzeni nazw. Tak więc jak to w programowaniu i nie tylko w nim bywa, są ciemne jak i jasne strony stosowania pewnych rozwiązań. Zachęcam do eksperymentów i powodzenia.